"Tο να αλλάξεις τον κόσμο, δεν είναι ούτε τρέλα ούτε ουτοπία. Είναι Δικαιοσύνη" - Τοποθέτηση στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής, 04/02/2019

Συντρόφισσες και Σύντροφοι, 

Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά,

Εύχομαι το 2019 να είναι ένα έτος πραγματικής αλλαγής για τη χώρα και τους πολίτες της και όχι απλά μία αλλαγή στο ημερολόγιο.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε ξανάσυναντιόμαστε σήμερα εδώ, σε άλλη μία συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής, σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία. Μία πολιτική συγκυρία που φέρνει μπροστά μας τρεις ιδιαίτερα σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις, για την πόλη μας για τη χώρα μας για την ήπειρο στην οποία κατοικούμε, για την Ευρώπη μας. 

Και όλα αυτά στον απόηχο μιας ιδιαίτερα αντίδημοφιλούς διαχείρισης που έγινε από την κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα σε ένα Μεγάλο Εθνικό Ζήτημα. Ένα εθνικό ζήτημα που χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο ενός ιδιότυπου πολιτικού αναδασμού, ως ξεκαθάρισμα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Κατάφερε λοιπόν ο Πρωθυπουργός και η παρέα του, να διχάσουν όχι τη μείζονα ή την ελάσσονα αντιπολίτευση, αλλά να ζημιώσουν σε διεθνές επίπεδο τη χώρα και να ευτελίσουν τους πολιτικούς θεσμούς. 

Με τα εικονικά διαζύγια, τους δανεικούς βουλευτές, τις διπλές πλειοψηφίες, τη μηδενική συναίνεση από από κόμματα και πολίτες και κυρίως τις μισές αλήθειες - αν μάλιστα πιστέψουμε αυτό που καμία αντιπολιτευτική δύναμη στην Ελλάδα δεν τολμά να ξεστομίσει, δηλαδή το δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού "POLITICO" ότι ο κ Τσίπρας αντάλλαξε τη νατοϊκή προοπτική των βορείων γειτόνων μας γα να γλιτώσει το τίμημα από τις παλινωδίες στις οποίες εκείνος με τη θέληση του, έσυρε τη χώρα το 2015-. 

Όλα αυτά, έχουν διαμορφώσει δυστυχώς μία θλιβερή εικόνα. 
Μία εικόνα της "Δημοκρατίας της Γκαζόζας".

Κατάφερε η κυβέρνηση αυτό που κανείς άλλος δεν είχε πετύχει στα 10 σχεδόν χρόνια οικονομικής ύφεσης που βαδίζει η χώρα μας. Μετέτρεψαν δηλαδή την κρίση από οικονομική σε μία κρίση των Θεσμών σε μία κρίση της ίδιας της Δημοκρατίας. 

Γιατί είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει ότι ο κύριος Καμμένος είναι ακροδεξιός μετά από τρεισήμισι χρόνια και δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες επέλεξε να συγκυβερνά μαζί του. 

Είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν γίνεται ο Κανονισμός της Βουλής, ένας νόμος αυξημένης τυπικής ισχύος, κομματικό παιχνιδάκι στα χέρια του κυρίου Βούτση. 

Είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν η κυβέρνηση επιλέγει ημιτελώς έστω και αργοπορημένα το θετικό μέτρο της αύξησης του κατώτατου μισθού αλλά με έναν εσφαλμένο και πολιτικά δειλό αν όχι κουτοπόνηρο τρόπο. 

Με την αύξηση του δηλαδή με νόμο και όχι μέσα από την επιστροφή στη Συνταγματική κανονικότητα και τη συλλογική διαπραγμάτευση των πρωταγωνιστών της παραγωγικής διαδικασίας, των εργαζομένων και των εργοδοτών. 

Για αυτή την κρίση της Δημοκρατίας βρισκόμαστε σήμερα εδώ, συντρόφισσες και σύντροφοι.

Τα χρόνια της δημοσιονομικής επιτήρησης και της ασφυξίας των αγορών δημιούργησαν σε πολλούς συμπολίτες μας -άλλοτε δικαιολογημένα άλλοτε όχι- την αίσθηση ότι το πολιτικό προσωπικό έχει μία υπαλληλική σχέση με τους εκπροσώπους των δανειστών. Ότι είναι προτιμότερο να ψηφίζουμε για καγκελάριο παρά για Έλληνα Πρωθυπουργό. 

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος που αποδεικνύει τόσο τις δικές μας εθνικές αστοχίες στην οικονομία και τους θεσμούς αλλά και τις αβελτηρίες της ατελούς παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς νεοδεξιάς πολιτικής και οικονομικής συναίνεσης. Κατά τον τρόπο αυτό, οι εκλογές παρουσιάζονται ως πολυτέλεια, μία περιττή ενόχληση στις στρατηγικές που έχουν προαποφασίσει οι οικονομικές ελίτ. Έτσι έχουμε πολιτικούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση αλλά όχι στην εξουσία και πολίτες οι οποίοι έχουν χάσει πλέον το δικαίωμα τους να καθορίζουν τις οικονομικές εξελίξεις μέσω της ψήφου τους. 

Αυτό μάλιστα το τελευταίο γεγονός αποτελεί και την διάρρηξη της μεταπολεμικής συναίνεσης που είναι ουσιαστικά μία μεγάλη πολιτική κατάκτηση της Σοσιαλδημοκρατίας.

Στη χώρα μας, εκείνοι υποσχόνταν ότι θα διορθώσουν αυτή την κατάσταση αποδείχτηκαν πολύ χειρότεροι. Συγκυβέρνησαν καθ' ομολογία τους με την ακροδεξιά, έχουν ως αφανή εταίρο τον εμπρηστή της Ελληνικής οικονομίας, τον κάτ' όνομα νεοδημοκράτη κύριο Καραμανλή, πραγματοποίησαν συναλλαγή στο πρόσωπο του προέδρου της δημοκρατίας και χρησιμοποιούν τη δικαιοσύνη ως μηχανισμό για την εξόντωση των πολιτικών σου αντιπάλων. 

Δεν ήταν το καινούργιο και το νέο αλλά το πιο σκοτεινό παρελθόν του παλαιοκομματισμού.

Ο Κύριος Τσίπρας μπορεί να περηφανεύεται ότι σήμερα είναι ο ζωντανός Benjamin Button της πολιτικής, ένας γέρος με μαύρα μαλλιά.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται δυστυχώς και η αξιωματική αντιπολίτευση έχοντας αλλάξει μόνο περιτύλιγμα αλλά κρατώντας το ίδιο περιεχόμενο που μας που μας οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μπολιασμένο μάλιστα με ακροδεξιά στοιχεία. 

Εδώ έρχεται το δικό μας πολιτικό καθήκον, συντρόφισσες και σύντροφοι, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, οι δύο αυτοί κομματικοί σχηματισμοί αδυνατούν να δώσουν φωνή στις δημιουργικές δυνάμεις της τόπου. 

Και είναι πάλι η Δημοκρατία που είναι όχι το πρόβλημα αλλά η λύση στα προβλήματα και στα συλλογικά ερωτήματα που απασχολούν και τη χώρα μας και την Παράταξή μας. 

Ο δρόμος για το Συνέδριο είναι η μόνη λύση για την οργανωτική και πολιτική ομογενοποίηση του χώρου μας, με ένα κόμμα, μια κοινοβουλευτική ομάδα, μία φωνή και ένα στόχο για την Πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Κεντροαριστερά. Δεν μπορεί λοιπόν και η Κεντροαριστερά να γίνει ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες και συνιστωσιάρχες.

Στοίχημα όλων μας είναι, να είναι αυτό ένα συνέδριο εξωστρέφειας, ένα συνέδριο αξιών και προγραμματικών θέσεων. Κι είναι αυτός ο δρόμος για τη διαμόρφωση ενός πραγματικά πολύφωνου, δημοκρατικού, θεσμικού κόμματος. 

Γιατί όλοι μας ζήσαμε εποχές όπου η παράταξή μας συρρικνώθηκε όχι όχι μόνο γιατί πλήρωσε στη Συνείδηση των πολιτών τα δικά της σφάλματα και τις αστοχίες. Άλλωστε δεν διαψεύστηκε η Δημοκρατική Παράταξη ως προς την ιστορία της, - αυτήν επικαλούνται σήμερα όσοι παριστάνουν τους Σοσιαλιστές στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα συναγελάζονται με τον κύριο Καμμένο- ούτε ως προς τον τρόπο διαχείρισης της Κρίσης. Διαψεύστηκαν αυτοί που έσκιζαν τα Μνημόνια είτε στο Ζάππειο ή στην Ομόνοια και τελικά αναγκάστηκαν να σκίσουν το υποτιθέμενο πολιτικό τους πρόγραμμα. 

Διαψευστήκαμε όμως γιατί πολύ και αυτό το βλέπουμε και τώρα επέλεξαν να κάνουν το προσωπικό τους θέμα "εθνικό ζήτημα". Εμείς λοιπόν, πρέπει να πάμε μπροστά και να κάνουμε το Εθνικό Ζήτημα, προσωπικό μας θέμα.

Κι αυτό το θέμα δεν είναι άλλο παρά ο αγώνας για μία σύγχρονη Δημοκρατική και Κοινωνικά Δίκαιη Ελλάδα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε μπροστά μας έναν διπλό στόχο. Πρέπει να ανασυντάξουμε το χώρο μας για να ανασυντάξουμε τη χώρα. Είναι ένα ιδιαίτερα επίπονο και δύσκολο έργο ιδιαίτερα κάτω από τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς. Μοιάζουμε πολλές φορές έτσι σαν να κυνηγάμε "ανεμόμυλους" όπως ο Δον Κιχώτης.
Για αυτό και από τη σημερινή μου τοποθέτηση θα ήθελα να θυμάστε μονάχα ένα πράγμα μία φράση αυτού του Ίβηρα λογοτεχνικού ήρωα. Έλεγε λοιπόν ο Δον Κιχώτης στο σύντροφό του, το Σάντσο:

"Tο να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι ούτε τρέλα ούτε ουτοπία. Είναι Δικαιοσύνη".

Αυτό είναι το χρέος των Σοσιαλιστών συντρόφισσες και σύντροφοι. 

Σας ευχαριστώ πολύ.