Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διόριζε με βιογραφικό και opengoverment τους διοικητές των νοσοκομείων κάποιοι αντιδρούσαν.
Αντιδρούσε πριν από όλα το ίδιο του το κόμμα, εθισμένο σε μια παλαιοκομματική πρακτική.
Αντιδρούσε το "ΠΑΣΟΚ" του Βενιζέλου και της υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά, Φώφης Γεννηματά, όταν μαζί με τη ΔΗΜΑΡ εφάρμοσαν το περίφημο 4-2-1 κι επανέφεραν στην πράξη τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων στη Δημόσια Διοίκηση.
Είναι γνωστή η υπόθεση με το mail Χατζησωκράτη.
Αντιδρά σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ όταν κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους αφισοκολλητές και αυτούς που τους βαρούν παλαμάκια σε διάφορα νυχτερινά κέντρα.
Το ίδιο άλλωστε έκανε πιο πριν -σε υπερθετικό βαθμό- ο Κώστας Καραμανλής με τη λογική των "γαλάζιων παιδιών" και της "επανίδρυσης" του κράτους. Τη λογική των αθρόων πελατειακών διορισμών που καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι επόμενες γενιές.
Το ίδιο έκαναν νωρίτερα όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με εξαίρεση μόνο μια.
Αυτή του Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Σήμερα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται ως άλλες "μωρές παρθένες" έναντι του ΣΥΡΙΖΑ όταν πρώτα από όλους αντέδρασαν αυτά και κατήργησαν επί της ουσίας μια νεωτερική πρακτική για να εφαρμόσουν ακριβώς τα ίδια με την παρούσα κυβέρνηση.
Άραγε όμως σε ποια προηγμένη χώρα του κόσμου στη διοίκηση νοσοκομείων ή άλλων οργανισμών διορίζονται αποτυχημένοι πολιτευτές ή φίλοι κι όχι άνθρωποι που πληρούν επιστημονικά, γνωστικά κι επαγγελματικά προσόντα?
Ως πότε κάποιοι θα αντιδρούν στην πρόσληψη με αντικειμενικά και τεχνοκρατικά κριτήρια και θα επιμένουν στο παλιό, αναποτελεσματικό και ξεπερασμένο σύστημα των κομματικών διορισμών?
Για πόσο ακόμα θα επιλέγονται οι αρεστοί κι όχι οι άριστοι σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής?
Κι όμως πάντα θα υπάρχει αντίδραση.
Αντίδραση όσο δεν συγκρουόμαστε με τον πελατειασμό και την παρασιτική λογική κομμάτων που δεν απευθύνονται σε πολίτες αλλά σε πελάτες.
Όσο δεν τελειώνουμε με την εμφυλιοπολεμική αντίληψη του κράτους ως "φέουδο" της παρέας που ασκεί τη νομή της πολιτικής εξουσίας.
Γι ΄αυτό το opengoverment είναι ένα σήμείο τομής.
Σημείο τομής για να αποφασίσουμε αν συμπρατασσόμαστε με την πρόοδο ή με την ποικιλόχρωμη "αντίδραση".
Σημείο τομής για να ορίσουμε τι είναι τελικά παλιό και τι νέο στην πολιτική.
Είναι ακόμη, ένα καλός λόγος όχι για κροκοδείλια δάκρυα μα για συλλογική αυτοκριτική, αιτία για να υπερβούμε το παρελθόν και όλα όσα μας έφεραν ως εδώ.
Γι' αυτό και το opengoverment και η κουλτούρα του πρέπει να νικήσει!
Αντιδρούσε πριν από όλα το ίδιο του το κόμμα, εθισμένο σε μια παλαιοκομματική πρακτική.
Αντιδρούσε το "ΠΑΣΟΚ" του Βενιζέλου και της υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά, Φώφης Γεννηματά, όταν μαζί με τη ΔΗΜΑΡ εφάρμοσαν το περίφημο 4-2-1 κι επανέφεραν στην πράξη τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων στη Δημόσια Διοίκηση.
Είναι γνωστή η υπόθεση με το mail Χατζησωκράτη.
Αντιδρά σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ όταν κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους αφισοκολλητές και αυτούς που τους βαρούν παλαμάκια σε διάφορα νυχτερινά κέντρα.
Το ίδιο άλλωστε έκανε πιο πριν -σε υπερθετικό βαθμό- ο Κώστας Καραμανλής με τη λογική των "γαλάζιων παιδιών" και της "επανίδρυσης" του κράτους. Τη λογική των αθρόων πελατειακών διορισμών που καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι επόμενες γενιές.
Το ίδιο έκαναν νωρίτερα όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με εξαίρεση μόνο μια.
Αυτή του Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Σήμερα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται ως άλλες "μωρές παρθένες" έναντι του ΣΥΡΙΖΑ όταν πρώτα από όλους αντέδρασαν αυτά και κατήργησαν επί της ουσίας μια νεωτερική πρακτική για να εφαρμόσουν ακριβώς τα ίδια με την παρούσα κυβέρνηση.
Άραγε όμως σε ποια προηγμένη χώρα του κόσμου στη διοίκηση νοσοκομείων ή άλλων οργανισμών διορίζονται αποτυχημένοι πολιτευτές ή φίλοι κι όχι άνθρωποι που πληρούν επιστημονικά, γνωστικά κι επαγγελματικά προσόντα?
Ως πότε κάποιοι θα αντιδρούν στην πρόσληψη με αντικειμενικά και τεχνοκρατικά κριτήρια και θα επιμένουν στο παλιό, αναποτελεσματικό και ξεπερασμένο σύστημα των κομματικών διορισμών?
Για πόσο ακόμα θα επιλέγονται οι αρεστοί κι όχι οι άριστοι σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής?
Κι όμως πάντα θα υπάρχει αντίδραση.
Αντίδραση όσο δεν συγκρουόμαστε με τον πελατειασμό και την παρασιτική λογική κομμάτων που δεν απευθύνονται σε πολίτες αλλά σε πελάτες.
Όσο δεν τελειώνουμε με την εμφυλιοπολεμική αντίληψη του κράτους ως "φέουδο" της παρέας που ασκεί τη νομή της πολιτικής εξουσίας.
Γι ΄αυτό το opengoverment είναι ένα σήμείο τομής.
Σημείο τομής για να αποφασίσουμε αν συμπρατασσόμαστε με την πρόοδο ή με την ποικιλόχρωμη "αντίδραση".
Σημείο τομής για να ορίσουμε τι είναι τελικά παλιό και τι νέο στην πολιτική.
Είναι ακόμη, ένα καλός λόγος όχι για κροκοδείλια δάκρυα μα για συλλογική αυτοκριτική, αιτία για να υπερβούμε το παρελθόν και όλα όσα μας έφεραν ως εδώ.
Γι' αυτό και το opengoverment και η κουλτούρα του πρέπει να νικήσει!
