Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος ήταν οι χώρες που βρέθηκαν στο μάτι του κύκλωνα της Κρίσης της ευρωζώνης.
Κι αν οι εκκινήσεις τους ήταν κοινές με αφετηρία την είσοδο τους σε "Μνημόνιο" και σε δημοσιονομική επιτήρηση, οι πορείες τους στο δρόμο για την έξοδο ήταν σίγουρα αποκλίνουσες.
Έτσι, τη στιγμή που η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Πορτογαλία μοιάζουν σιγα-σιγα να βρίσκουν το δρόμο για την έξοδο από το δικό τους τούνελ και να ανακτούν τη δημοσιονομική τους κυριαρχία, η χώρα μας μοιάζει μετέωρη, να αναμετριέται με τους δικούς της "δαίμονες" στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό.
Κι αν ακόμη η κοινότητα των προβλημάτων της Ελλάδας και των υπολοίπων ασθενών οικονομικά κρατών της Ευρωζώνης περιορίζεται στο "Μνημόνιο", - με την Ιρλανδία και την Κύπρο να αντιμετωπίζουν τραπεζικά ζητήματα και την Ελλάδα να δέχεται κολοσσιαία οικονομική βοήθεια σε σχέση με την επίσης "μεσογειακή" Πορτογαλία-, η κυριότερη διαφορά μας βρισκεται αλλού.
Ειναι διαφορά στη διάγνωση και τροπο αντιμετώπισης των προβλημάτων από μέρους της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.
Είναι η επένδυση στην ενότητα και όχι στη διαίρεση, η δική τους και δική μας αξιοπρέπεια.
Η Ελλάδα λοιπόν, αναζήτησε την αξιοπρέπεια της στη θεωρία των "άλλων", στη συνομωσιολογία, στη μεταφυσική σχεδόν πίστη πως για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, οι κακοί Γερμανοί, οι κακοί Γάλλοι και ούτω καθεξής.
Στο όνομα του Μνημονίου που σήμανε και τη μεγαλύτερη πολιτική διαίρεση στη χώρα ξεπερνώντας τον παραδοσιακό άξονα αριστεράς-δεξιάς, βρέθηκε το ιδανικό άλλοθι για πολλά και από τα δικά μας λάθη, τις συλλογικές κοινωνικές και οικονομικές μας καχεξίες.
Έτσι, το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής μετατράπηκε σε χάλι κάτω απο το οποίο κρύφτηκε κάθε αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας να συγκρουστεί με τα κακώς κείμενα.
Άλλωστε, το Μνημόνιο, το κάθε Μνημόνιο είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα κείμενο στόχων όπου τον δανειστή δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο τρόπος όσο ο σκοπός της αποπληρωμής του με την προϋπόθεση ότι ο δανειζόμενος θα παρουσιάσει ενα πειστικό σχέδιο.
Αντί λοιπόν για αυτογνωσία και αυτοκριτική, το δικό μας ρεαλιστικό σχέδιο για την αποκατάσταση της εθνικής μας αξιοπρέπειας πέρασε μέσα από την πολιτική "αθώωση" του κύριου Καραμανλή στη συνείδηση των πολλών για τον τριπλασιασμό χρέους και ελλείμματος, την απάτη των Greek statistics, για να φτάσει στα Ζάππεια του κυρίου Σαμαρά, τους "αγανακτισμένους", την ανάδειξη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα ως την τερατογένεση της σημερινής κυβέρνησης Τσίπρα με την ακροδεξιά του κύριου Καμμένου και του κύριου Νικολόπουλου.
Προτιμήσαμε έτσι, αντί για την αλήθεια, το πιο εύηχο ψέμα, την ευκολία του λαϊκισμού και της φθηνής δημαγωγίας.
Προτιμήσαμε να βαφτίσουμε το κρέας ψάρι και να μετονομάσουμε την τρόικα σε "θεσμούς".
Προτιμήσαμε αντί για πραγματικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική του κράτους και της διοίκησης, την αναβίωση του πελατειακού φαινομένου, προτιμήσαμε να αδικήσουμε τις επόμενες γενιές για να μην τα βάλουμε με τις συντεχνίες και τους κομματικούς στρατούς.
Επιλέξαμε αντί για το opengov, το 4-2-1 του κύριου Σαμαρά, αντί για την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων ή το ενιαίο μισθολόγιο τις υποσχέσεις για αθρόες προσλήψεις και αυξήσεις ενώ ξέραμε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται.
Η Πορτογαλία που αποτελεί ίσως το κοντινότερο μας παράδειγμα αλλά και οι άλλες χώρες διάλεξαν έναν άλλο δρόμο.
Το δρόμο της λογικής και της συναίνεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης τουλάχιστον στα βασικά ζητήματα.
Όταν λοιπόν στην Ελλάδα οι πολιτικές ηγεσίες δεν είχαν ξεκαθαρίσει καλα-καλα το νομισματικό status της χώρας, όταν εδώ, το "ευρώ δεν ήταν φετίχ", αλλού ο δημόσιος διάλογος αφορούσε τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και την λειτουργικότητα τους με αποτέλεσμα η προσαρμογή να επιτυγχάνεται πιο ήπια, πιο ομαλά και φιλικά για τον πολίτη.
Χωρίς ακραίους ή ακρότητες.
Λίγες μέρες πριν, ο πρωθυπουργός Πέδρο Πάσος Κοέλιο δήλωσε από το βήμα του μεξικανοπορτογαλικού εμπορικού συμβουλίου πως η Πορτογαλία σκοπεύει να αποπληρώσει συντομότερα από το προβλεπόμενο «το σύνολο του υπόλοιπου χρέους της» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Νωρίτερα φέτος, είχε διευθετήσει και μια πρώτη πληρωμή ύψους 6,6 δισεκατομμυρίων ευρώ ενώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της κυβέρνησης, η χώρα θα μπορέσει να εξοικονομήσει 730 εκατομμύρια ευρώ σε τόκους από το 2015 ως το 2019, με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να χρηματοδοτηθεί πιο φθηνά από τις αγορές.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα δεν έχει ξεκαθαρίσει τη στάση της.
Δεν έχει εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ενώ η ανασφάλεια επιτείνεται με τη δέσμευση των αποθεματικών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Με τα υπόλοιπα δε ευρωπαϊκά κράτη σταδιακά να ανακάμπτουν, η χώρα μας κινδυνεύει να λειτουργήσει ως ενα πειστικό "αντιπαράδειγμα" για όποιον δε συμμορφώνεται με τους κοινοτικούς κανόνες.
Σ' αυτή την κρίσιμη ώρα, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει την επιλογή της.
Πρέπει να διαλέξει αν θα συνεχίσει το δρόμο που την έφερε στην εξουσία και καταλήγει μοιραία στην "αξιοπρέπεια" της εθνική μοναξιάς και της απομόνωσης ή αυτόν της σκληρής δουλειάς, της επιστροφής στην πραγματικότητα και των μεταρρυθμίσεων υπέρ των πολιτών.
Να διαλέξει εν τέλει, τη δραχμή ή την αξιοπρέπεια της Πορτογαλίας.
Κι αν οι εκκινήσεις τους ήταν κοινές με αφετηρία την είσοδο τους σε "Μνημόνιο" και σε δημοσιονομική επιτήρηση, οι πορείες τους στο δρόμο για την έξοδο ήταν σίγουρα αποκλίνουσες.
Έτσι, τη στιγμή που η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Πορτογαλία μοιάζουν σιγα-σιγα να βρίσκουν το δρόμο για την έξοδο από το δικό τους τούνελ και να ανακτούν τη δημοσιονομική τους κυριαρχία, η χώρα μας μοιάζει μετέωρη, να αναμετριέται με τους δικούς της "δαίμονες" στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό.
Κι αν ακόμη η κοινότητα των προβλημάτων της Ελλάδας και των υπολοίπων ασθενών οικονομικά κρατών της Ευρωζώνης περιορίζεται στο "Μνημόνιο", - με την Ιρλανδία και την Κύπρο να αντιμετωπίζουν τραπεζικά ζητήματα και την Ελλάδα να δέχεται κολοσσιαία οικονομική βοήθεια σε σχέση με την επίσης "μεσογειακή" Πορτογαλία-, η κυριότερη διαφορά μας βρισκεται αλλού.
Ειναι διαφορά στη διάγνωση και τροπο αντιμετώπισης των προβλημάτων από μέρους της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.
Είναι η επένδυση στην ενότητα και όχι στη διαίρεση, η δική τους και δική μας αξιοπρέπεια.
Η Ελλάδα λοιπόν, αναζήτησε την αξιοπρέπεια της στη θεωρία των "άλλων", στη συνομωσιολογία, στη μεταφυσική σχεδόν πίστη πως για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, οι κακοί Γερμανοί, οι κακοί Γάλλοι και ούτω καθεξής.
Στο όνομα του Μνημονίου που σήμανε και τη μεγαλύτερη πολιτική διαίρεση στη χώρα ξεπερνώντας τον παραδοσιακό άξονα αριστεράς-δεξιάς, βρέθηκε το ιδανικό άλλοθι για πολλά και από τα δικά μας λάθη, τις συλλογικές κοινωνικές και οικονομικές μας καχεξίες.
Έτσι, το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής μετατράπηκε σε χάλι κάτω απο το οποίο κρύφτηκε κάθε αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας να συγκρουστεί με τα κακώς κείμενα.
Άλλωστε, το Μνημόνιο, το κάθε Μνημόνιο είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα κείμενο στόχων όπου τον δανειστή δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο τρόπος όσο ο σκοπός της αποπληρωμής του με την προϋπόθεση ότι ο δανειζόμενος θα παρουσιάσει ενα πειστικό σχέδιο.
Αντί λοιπόν για αυτογνωσία και αυτοκριτική, το δικό μας ρεαλιστικό σχέδιο για την αποκατάσταση της εθνικής μας αξιοπρέπειας πέρασε μέσα από την πολιτική "αθώωση" του κύριου Καραμανλή στη συνείδηση των πολλών για τον τριπλασιασμό χρέους και ελλείμματος, την απάτη των Greek statistics, για να φτάσει στα Ζάππεια του κυρίου Σαμαρά, τους "αγανακτισμένους", την ανάδειξη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα ως την τερατογένεση της σημερινής κυβέρνησης Τσίπρα με την ακροδεξιά του κύριου Καμμένου και του κύριου Νικολόπουλου.
Προτιμήσαμε έτσι, αντί για την αλήθεια, το πιο εύηχο ψέμα, την ευκολία του λαϊκισμού και της φθηνής δημαγωγίας.
Προτιμήσαμε να βαφτίσουμε το κρέας ψάρι και να μετονομάσουμε την τρόικα σε "θεσμούς".
Προτιμήσαμε αντί για πραγματικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική του κράτους και της διοίκησης, την αναβίωση του πελατειακού φαινομένου, προτιμήσαμε να αδικήσουμε τις επόμενες γενιές για να μην τα βάλουμε με τις συντεχνίες και τους κομματικούς στρατούς.
Επιλέξαμε αντί για το opengov, το 4-2-1 του κύριου Σαμαρά, αντί για την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων ή το ενιαίο μισθολόγιο τις υποσχέσεις για αθρόες προσλήψεις και αυξήσεις ενώ ξέραμε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται.
Η Πορτογαλία που αποτελεί ίσως το κοντινότερο μας παράδειγμα αλλά και οι άλλες χώρες διάλεξαν έναν άλλο δρόμο.
Το δρόμο της λογικής και της συναίνεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης τουλάχιστον στα βασικά ζητήματα.
Όταν λοιπόν στην Ελλάδα οι πολιτικές ηγεσίες δεν είχαν ξεκαθαρίσει καλα-καλα το νομισματικό status της χώρας, όταν εδώ, το "ευρώ δεν ήταν φετίχ", αλλού ο δημόσιος διάλογος αφορούσε τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και την λειτουργικότητα τους με αποτέλεσμα η προσαρμογή να επιτυγχάνεται πιο ήπια, πιο ομαλά και φιλικά για τον πολίτη.
Χωρίς ακραίους ή ακρότητες.
Νωρίτερα φέτος, είχε διευθετήσει και μια πρώτη πληρωμή ύψους 6,6 δισεκατομμυρίων ευρώ ενώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της κυβέρνησης, η χώρα θα μπορέσει να εξοικονομήσει 730 εκατομμύρια ευρώ σε τόκους από το 2015 ως το 2019, με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να χρηματοδοτηθεί πιο φθηνά από τις αγορές.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα δεν έχει ξεκαθαρίσει τη στάση της.
Δεν έχει εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ενώ η ανασφάλεια επιτείνεται με τη δέσμευση των αποθεματικών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Με τα υπόλοιπα δε ευρωπαϊκά κράτη σταδιακά να ανακάμπτουν, η χώρα μας κινδυνεύει να λειτουργήσει ως ενα πειστικό "αντιπαράδειγμα" για όποιον δε συμμορφώνεται με τους κοινοτικούς κανόνες.
Σ' αυτή την κρίσιμη ώρα, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει την επιλογή της.
Πρέπει να διαλέξει αν θα συνεχίσει το δρόμο που την έφερε στην εξουσία και καταλήγει μοιραία στην "αξιοπρέπεια" της εθνική μοναξιάς και της απομόνωσης ή αυτόν της σκληρής δουλειάς, της επιστροφής στην πραγματικότητα και των μεταρρυθμίσεων υπέρ των πολιτών.
Να διαλέξει εν τέλει, τη δραχμή ή την αξιοπρέπεια της Πορτογαλίας.
