"Τα παπούτσια του Τζέρεμι Κόρμπιν"

Δεν είμαι σίγουρος αν και κατά πόσο ο κύριος Κόρμπιν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η εκλογή του δεν είναι όμως τόσο επιβράβευση της ατζέντας του.

Είναι κυρίως η στροφή των πολιτών σε ένα πιο "κοινωνικό" μήνυμα, στις ρίζες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής παράδοσης.

Δεν κέρδισε λοιπόν τόσο ο Κόρμπιν, όσο έχασε η μπλερική πολιτική ατζέντα, με τα μέλη και τους φίλους των Εργατικών να αποφασίζουν ότι η χώρα τους δεν έχει ανάγκη από δυο μεγάλα νεοσυντηρητικά κόμματα.

Γι' αυτό και οι δυνάμεις, η σκέψη του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού πρέπει να ανανεωθεί.
Δεν μπορούν τα σύγχρονα κεντροαριστερά κόμματα να υπάρχουν μόνο για το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου ή του Μιτεράν.

Οφείλουν να υπάρχουν για τον άνθρωπο.
Οφείλουν να δίνουν λύσεις στο σήμερα και όχι να αναπολούν τις δόξες του χτες.

Στην Ευρώπη, στο κοινό μας σπίτι με τον κύριο Κόρμπιν, το κυριότερο ίσως πρόβλημα είναι ότι ο πλούτος που οι Σοσιαλιστές θέλουν να αναδιανείμουν μπορεί να μεταφερθεί άμεσα σε κάποιο τροπικό φορολογικό παράδεισο,

Γι' αυτό και είναι αναγκαία η ανάληψη διεθνών πρωτοβουλιών για το φόρο Τόμπιν επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών από κοινού με το δημόσιο έλεγχο της αγοράς αξιολόγησης και την επαναφορά στη χρηματοπιστωτική ζωή των κανόνων Glass-Steagal υπό τη μορφή μιας διεθνούς σύμβασης.

Αυτό είναι το μονοπάτι για το Νέο Ευρωπαϊκό New Deal, ο Τρίτος Δρόμος για Ανάπτυξη, Εργασία, Ειρήνη και Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Είναι ένας δρόμος σίγουρος αλλά ταυτόχρονα δύσβατος και ανηφορικός για όποιον θελήσει να τον περπατήσει.

Γι' αυτό και πολλοί δεν θα ήθελαν να βρίσκονται στα παπούτσια του κύριου Κόρμπιν.

Προσωπικά, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία.