Η κατάσταση με τα αποθεματικά των Δήμων και Περιφερειών γεννά ένα πολύ απλό όσο και δύσκολο στην απάντηση του, ερώτημα. Ένα ερώτημα που δεν χωρά μέσα σε στενές κομματικές ταμπέλες, δεν έχει πολιτικό, "αριστερό" ή "δεξιό" πρόσημο αλλά αφορά όλους τους πολίτες ξεχωριστά.
Το θέτει εύστοχα ο φίλος μου Petros Terzis όταν αναρωτιέται:
"Το γεγονός ότι δεσμεύονται τα ταμειακά διαθέσιμα από τα Χ νομικά πρόσωπα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τι ακριβώς καθεστώς σας θυμίζει;"
"Το γεγονός ότι δεσμεύονται τα ταμειακά διαθέσιμα από τα Χ νομικά πρόσωπα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τι ακριβώς καθεστώς σας θυμίζει;"
Τι καθεστώς λοιπόν θυμίζει, όταν η κυβέρνηση εν μια νυκτί αποφασίζει να ακυρώσει την τοπική αυτοδιοίκηση στην πράξη, να ακυρώσει την λαϊκή εντολή των εκπροσώπων της και να υποχρεώσει Δήμους και Περιφέρειες σε ουσιαστική στάση πληρωμών;
Τι καθεστώς άραγε θυμίζει, ένα κράτος όπου η εκτελεστική εξουσία παρακάμπτοντας τη Βουλή καταργεί την αυτονομία και την ανεξαρτησία ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου θεσμού;
Tι καθεστώς θυμίζει μια κυβέρνηση, που στην αδυναμία της να ισορροπήσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον ακραία λαϊκιστικό οίστρο της κατάργησης του μνημονίου επιλέγει τελικά να καταργήσει το άρθρο 102 του Συντάγματος?
Η απάντηση είναι δυστυχώς προφανής όπως προφανής είναι και ο ενδόμυχος πόθος ορισμένων.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε μια τριτοκοσμική χώρα.
Σε μια Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο.
Σε μια Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο.
