Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Το Σχολείο της Αλλαγής ή της "Απαλλαγής"?

Προσωπικά, παρά το σχετικό ενθουσιασμό που επικρατεί, είμαι από αυτούς που δεν θεωρούν την απλοποίηση της δυνατότητας απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών ως πρόοδο ή έστω ως μια, κάποια, μεταρρύθμιση στο Εθνικό Σύστημα Παιδείας. Κι αυτό γιατί πρόοδος, δεν είναι η απαλλαγή από ένα μάθημα αλλά η αλλαγή του προσανατολισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Τι, το τόσο ρηξικέλευθο έγινε λοιπόν? Αντί να αλλάξουμε το μάθημα των "Θρησκευτικών" από μια στείρα αποστήθιση, από την ανακύκλωση εν πολλοίς της δικής μας θρησκευτικής παράδοσης και να διαμορφώσουμε ένα σύγχρονο μάθημα Θρησκειολογίας -τουλάχιστον από τα γυμνασιακά χρόνια - με συγκριτικό ενδιαφέρον για τις κοινές υπαρξιακές ανησυχίες όλων των λαών, τι κάναμε? Στείλαμε στην ουσία περισσότερα παιδιά εκτός της αίθουσας. Τα στείλαμε σε άλλη μια "κενή" ώρα όπως εκείνες τις "κενές" ώρες που υφίστανται στα δημόσια σχολεία λόγω των ελλείψεων διδακτικού προσωπικού. Επιλέξαμε, επέλεξε η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου να απαλλάξει αντί να αλλάξει το μάθημα, αντί να βάλει πλάι πλάι, μες στην ίδια τάξη όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως θρησκευτικής καταγωγής με ένα μάθημα που θα ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν άπαντες. Ένα μάθημα που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες και θα πραγματώνει όχι την ανεξιθρησκεία αλλά την επιταγή του άρθρου 13 του Συντάγματος που είναι Θρησκευτική Ελευθερία. Σε ένα σχολείο που θα διδάσκει την Ελευθερία στην επιλογή, την Ανεκτικότητα στο διαφορετικό, το Σεβασμό και την Κοινότητα της αγωνίας, του πόνου και της χαράς όλων των ανθρώπων. Γιατί άραγε ποιος έχει ολοκληρωμένη θρησκευτική αντίληψη ως μαθητής πέραν αυτής που του έδωσαν συνειδητά ή ασυνείδητα η κοινωνία, ο περίγυρος και κυρίως οι γονείς του? Επομένως, η απαλλαγή από ένα μάθημα με μια απλή υπογραφή των γονέων δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι μια απλή επιβεβαίωση της άσκησης της γονικής μέριμνας. Μεταρρύθμιση είναι η συγκριτική μελέτη των θρησκειών με την οποία ο άνθρωπος επιλέγει ελεύθερα, καταννοεί, υπερβαίνει τις απλουστευτικές διακρίσεις και κυρίως μαθαίνει να συνυπάρχει. Γιατί πότε άλλοτε λοιπόν, αυτή η άσκηση στη συνύπαρξη, το "μάθημα" στην ανοχή και τη συνεργασία ήταν πιο επίκαιρο για την κοινωνία μας? Πιο επίκαιρο από τώρα που η χώρα μας είναι μέλος μιας υπερεθνικής πολυπολιτισμικής οικογένειας και μεταναστευτικό σταυροδρόμι? Γι' αυτό και ναι, τα θρησκευτικά με την έννοια της σχολικής κατήχησης δεν έχουν θέση σε ένα μοντέρνο σχολείο, σε ένα σχολείο που όλες τις ώρες ο Γιάννης, ο Δημήτρης, ο Αλί ή ο Ιγκόρ μπορούν να κάθονται στο ίδιο θρανίο. Θέση έχει και πρέπει να έχει ένα μάθημα όπως η θρησκειολογία μέσα από ένα συνολικά αναμορφωμένο και σύγχρονο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με έμφαση στον εθελοντισμό και την κοινωνική και πολιτική αγωγή των νέων. Με μαθήματα "ζωής" σε ένα Σχολείο όχι της "απαλλαγής" αλλά της Αλλαγής Νοοτροπίας, της συμμετοχής και της δημιουργίας. Το Σχολείο για το όποιο αξίζει να παλέψουμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου